Kategoria: Bez kategorii

Jaką ścieżkę restrukturyzacji wybrać?

Sama kierunkowa decyzja o otwarciu restrukturyzacji nie kończy jednak dylematów przedsiębiorcy. Staje on bowiem przed wyborem konkretnego postępowania restrukturyzacyjnego. Ustawodawca zaoferował tutaj aż cztery możliwości:

• postępowanie o zatwierdzenie układu (PZU),
• przyspieszone postępowanie układowe (PPU),
• postępowanie układowe (PU),
• postępowanie sanacyjne (PS).

Celem wspólnym i zasadniczym wszystkich tych postępowań jest umożliwienie przedsiębiorcy przeprowadzenie restrukturyzacji w drodze zawarcia układu z wierzycielami. Niemniej jednak – jak zasygnalizowano w tytule artykułu – droga do tego celu różni się w zależności od rodzaju postępowania. Każde z tych postępowań adresowane jest też do innych przypadków, potrzeb i wyzwań, jakie stoją przed przedsiębiorcą otwierającym postępowanie restrukturyzacyjne.

Należy zaznaczyć, iż przyjmujemy tutaj wariant pozytywny, tj., iż chodzi nam w tym przypadku o racjonalnie działającego przedsiębiorcę, którego motywacja jest zgodna w z w/w celem postępowania restrukturyzacyjnego. Pomijamy przypadki (niestety nieodosobnione), kiedy otwarcie restrukturyzacji jest wątpliwie etyczną próbą zyskania na czasie w rozgrywce z wierzycielami i odroczenia nieuniknionej upadłości.

PRZYKŁAD

Przedsiębiorca X Sp. z o.o. znajduje się w trudnej sytuacji finansowej związanej z zamknięciem kluczowego dla niego rynku zbytu towarów (na skutek sankcji i ograniczeń w handlu związanych z agresją Federacji Rosyjskiej na Ukrainę). Przedsiębiorca nie stał się niewypłacalny. Aczkolwiek realizuje pewne płatności z opóźnieniem i co najważniejsze zakłada, że zanim zdąży przekierować eksport swoich towarów na inne posiadane rynki zbytu (lub pozyskać nowe), utraci płynność. Dlatego zdecydował się na otwarcie restrukturyzacji.

Jego celem jest zmniejszenie skali zadłużenia, a przede wszystkim przedłużenie terminów płatności. Przedsiębiorca wśród wierzycieli ma kilku kluczowych, którymi są kontrahenci zagraniczni oraz instytucje finansowe. W obu przypadkach przedsiębiorca zakłada, że rozbudowana struktura decyzyjna będzie opóźniać negocjacje w celu uzyskania poparcia dla propozycji układowych. Ponadto, dla zachowania rentowności, przedsiębiorca musi ograniczyć produkcję a to z kolei wymusza redukcję zatrudnienia. Z tego samego powodu przedsiębiorca zmuszony jest do szybkiego zredukowania posiadanej floty pojazdów, użytkowanych na podstawie umów leasingu. W swoim planie restrukturyzacyjnym przedsiębiorca zakłada także sprzedaż części składników swojego majątku, co zapewni mu dodatkowe finansowanie oraz umożliwi wykonanie układu zawartego z wierzycielami.

W powyższym przykładzie należy założyć, iż ścieżka, którą wybrał przedsiębiorca to postępowanie sanacyjne. Dalej postaramy się to uzasadnić.

W opisanym przykładzie, ale także generalnie w każdym przypadku, kryteria, jakie przedsiębiorca powinien wziąć pod uwagę przy wyborze formy restrukturyzacji to w szczególności:

• stopień sformalizowania procedury, który przekłada się także na czas potrzebny zarówno do zainicjowania postępowania restrukturyzacyjnego, jak i do jego przeprowadzenia,
• zdiagnozowane potrzeby co do głębokości restrukturyzacji, jaką restrukturyzowany musi przeprowadzić w odniesieniu do swojego przedsiębiorstwa,
• zakres ochrony kontraktowej i egzekucyjnej, jaka jest mu niezbędna dla realizacji celu restrukturyzacji,

ale także pewne kryteria czysto formalne, tj., jaką część zobowiązań restrukturyzowanego stanowią tzw. wierzytelności sporne (czyli wierzytelności kontrahentów restrukturyzowanego, które restrukturyzowany dłużnik kwestionuje)2. Ustawodawca wprowadza tutaj próg sporności wierzytelności, który wynosi 15 proc.3.

Kryteria formalne. Jakie są konsekwencje błędnej decyzji?

Rozpocząć należy od kryterium formalnego, gdyż ma ono istotne znaczenie. Wybór rodzaju postępowania restrukturyzacyjnego, w granicach przesłanek szczegółowych, należy do dłużnika (zob. art. 7 ust. 1 Prawa restrukturyzacyjnego, dalej PrRestr). Jeżeli postępowanie restrukturyzacyjne wszczyna się na wniosek dłużnika (co jest zasadą; wyjątkowo inicjatorem jedynie postępowania sanacyjnego może być wierzyciel), to sąd restrukturyzacyjny nie może otworzyć innego rodzaju postępowania niż to, o które wnosi dłużnik. Jeżeli dłużnik wybrał niewłaściwy z uwagi na jego sytuację rodzaj postępowania, wówczas sąd oddala taki wniosek4 a jeżeli stwierdzi taką okoliczność po otwarciu postępowania, jest to przesłanka do umorzenia postępowania (patrz art. 326 PrRestr).

Na ten aspekt musimy zwrócić szczególną uwagę, w przypadku, gdy rozważamy wybór jednego z pierwszych trzech wymienionych postępowań restrukturyzacyjnych tj. postępowania o zatwierdzenie układu (PZU), przyspieszonego postępowania układowego (PPU) i postępowania układowego (PU). Dwa pierwsze (PZU i PPU) mogą być zainicjowane jedynie w sytuacji, gdy suma wierzytelności spornych restrukturyzowanego znajduje się poniżej w/w progu 15 proc. Natomiast w przypadku postępowania układowego odwrotnie – ten próg musi być przekroczony. W przypadku postępowania sanacyjnego ta przesłanka szczególna nie występuje (por art. 3 PrRestr).

Jaki jest stopień sformalizowania i czas trwania poszczególnych postępowań?

Przechodząc do przesłanek mniej formalnych, ale mających istotne znaczenie z punktu widzenia procesu decyzyjnego, w pierwszej kolejności należy zwrócić uwagę na stopień formalizmu poszczególnych procedur i czas ich trwania.

W tym zakresie bezwzględnie i jednoznacznie odróżnia się od pozostałych pierwsze z w/w postępowań restrukturyzacyjnych tj. postępowanie o zatwierdzenie układu. Co najbardziej charakterystyczne, w pierwszej i zasadniczej fazie jest ono przeprowadzane bez udziału sądu restrukturyzacyjnego. Rozpoczyna się od podpisania przez dłużnika z osobą posiadającą licencję doradcy restrukturyzacyjnego umowy o nadzór nad przebiegiem postępowania. Osoba ta będzie pełniła w toczącym się postępowaniu funkcję nadzorcy układu. Kolejnym istotnym etapem jest obwieszczenie o ustaleniu dnia układowego w Krajowym Rejestrze Zadłużonych (KRZ)5. Omawiane postępowanie umożliwia zawarcie układu w wyniku samodzielnego zbierania głosów wierzycieli przez dłużnika (wspieranego przez nadzorcę układu). Rola sądu restrukturyzacyjnego realizuje się dopiero na etapie zatwierdzenia zawartego przez dłużnika układu z wierzycielami.

Postępowanie o zatwierdzenie układu przewidziane jest, jako postępowanie stosunkowo krótkie. Co więcej, wprowadzony został sztywny, ograniczony ustawowo czas na jego przeprowadzenie (przynajmniej w części pozasądowej). Skutki dokonanego obwieszczenia o ustaleniu dnia układowego wygasają z mocy samego prawa w terminie czterech miesięcy od dnia dokonania obwieszczenia, jeżeli dłużnik w tym terminie nie złoży wniosku o zatwierdzenie układu (art. 226g PrRestr).

Pozostałe trzy postępowania restrukturyzacyjne są bardziej sformalizowane i trwają odpowiednio dłużej. Przede wszystkim inicjowane są one w odmienny sposób. Wymagają rozpoznania przez sąd restrukturyzacyjny wniosku dłużnika o otwarcie postępowanie. Sąd rozstrzygając wniosek pozytywnie wydaje postanowienie o otwarciu postępowania restrukturyzacyjnego. Od wydania, którego rozpoczyna się dopiero właściwe postępowanie restrukturyzacyjne i powstają pozytywne dla dłużnika skutki otwarcia restrukturyzacji, o których jeszcze poniżej.

Samo właściwe postępowanie restrukturyzacyjne różni się w zależności od tego czy mamy do czynienia z PPU, PU czy też postępowaniem sanacyjnym. Postępowania układowe i sanacyjne są bardziej skomplikowane od przyspieszonego postępowania układowego, gdyż pojawia się bardziej sformalizowany sposób ustalania i weryfikacji spisu wierzytelności sporządzanego w postępowaniu. Przekłada się to na czas trwania postępowania. Postępowanie sanacyjne – co do zasady – trwa z reguły najdłużej, gdyż jego cechą jest możliwość przeprowadzenia tzw. działań sanacyjnych, o których także poniżej.

Dlaczego istotne jest zdiagnozowanie potrzeb, co do głębokości koniecznej restrukturyzacji?

Z punktu widzenia rzeczywistej realizacji celu restrukturyzacji przedsiębiorca musi ocenić, czy wystarczającym środkami w jego sytuacji będzie zmniejszenie skali zadłużenia i odmienne określenie terminów płatności w drodze układu z wierzycielami (redukcja wysokości wierzytelności i ustalenie nowego harmonogramu spłaty). Czy też konieczne są dodatkowe działania. W tym drugim przypadku naprzeciw wychodzi postępowanie sanacyjne (>patrz przykład) i możliwość zastosowania przewidzianych w nim wyjątkowych instrumentów prawnych (których brak w regulacjach prawnych dotyczących innych postępowań restrukturyzacyjnych). W ramach sygnalizowanych już wyżej działań sanacyjnych, restrukturyzacja w tej formie może obejmować także:

• możliwość odstąpienia od niekorzystnych dla dłużnika umów,
• możliwość dostosowania poziomu zatrudnienia do potrzeb z wykorzystaniem uprawnień przysługujących wcześniej syndykowi w postępowaniu upadłościowym,
• możliwość sprzedaży zbędnych składników majątkowych ze skutkiem sprzedaży egzekucyjnej.

Celem tych działań ma być istotna poprawa sytuacji ekonomicznej restrukturyzowanego, na tyle, aby mógł wykonać układ lub zaproponować w ramach propozycji układowych bardziej korzystne warunki spłaty zobowiązań, w celu uzyskania ich poparcia dla zawarcia układu.

Które z postępowań gwarantują dłużnikowi ochronę kontraktową i egzekucyjną?

Po nowelizacji, która weszła w życie 1 grudnia 2021 roku immanentną cechą każdego z postępowań jest przyznanie restrukturyzowanemu na czas prowadzenia postępowania tzw. ochrony kontraktowej tj. ograniczenia bądź zakazu wypowiadania dłużnikowi określonych umów kluczowych dla prowadzenia działalności (np. umowy leasingu) oraz ochrony egzekucyjnej. Ta ostatnia polega generalnie na zawieszeniu postępowań egzekucyjnych, braku możliwości wszczęcia nowych, ograniczeniu egzekucji do przedmiotu zabezpieczenia, możliwości uchylenia zajęć. Zakres tej ochrony i sposób realizacji różni się w poszczególnych postępowaniach.

Na szczególne wyróżnienie w tym zakresie zasługuje po raz kolejny postępowanie o zatwierdzenie układu.

Po pierwsze, dlatego, iż ochrony tej restrukturyzowany dłużnik doznaje już z chwilą dokonanego obwieszczenia o ustaleniu dnia układowego, a więc bez konieczności zaangażowania sądu restrukturyzacyjnego i wydawania przez niego jakiejkolwiek decyzji. W przypadku pozostałych trzech postępowań, potrzebna jest decyzja sądu (co do zasady w formie postanowienia o otwarciu postępowania restrukturyzacyjnego). W praktyce przekłada się to na to, iż dłużnik po prostu najszybciej jest w stanie uzyskać taką ochronę inicjując postępowanie o zatwierdzenie układu.

Po drugie, w przypadku ochrony egzekucyjnej w PZU mamy odesłanie do regulacji postępowania sanacyjnego (tj. art. 226e PrRestr odsyła do art. 312 PrRestr). A w postępowaniu sanacyjnym mamy do czynienia z najszerszą formą tej ochrony.

Te wymienione elementy należą do ogromnych zalet tego postępowania. Oczywiście, z perspektywy samego dłużnika. Odmienne na to spojrzenie mogą mieć wierzyciele restrukturyzowanego.

Które postępowanie jest najbardziej efektywne?

Gdyby kierować się statystykami i przyjąć, że „restrukturyzowani głosują nogami” należałoby stwierdzić, iż najwięcej przedsiębiorców udało się w kierunku postępowania o zatwierdzenie układu (PZU). Większość ta jest przytłaczająca. W 2022 roku z wymienionych w pierwszej części artykułu 2379 zainicjowanych postępowań restrukturyzacyjnych, 90 proc. stanowiły właśnie PZU6. I bez wątpienia jest to dowód atrakcyjności tej procedury po nowelizacji dokonanej w grudniu 2021 roku, która została dostrzeżona i doceniona przez przedsiębiorców. Niemniej jednak błędnym byłoby założenie, że ta forma restrukturyzacji stanowi panaceum dla wszystkich i na wszystkie choroby restrukturyzowanych. Wiele zależy tutaj przede wszystkim od stopnia głębokości restrukturyzacji, jaka musi być dokonana, aby trwale przywrócić rentowność przedsiębiorstwa restrukturyzowanego. W wielu przypadkach – tak jak w opisanym powyżej przykładzie – aby zrealizować cel restrukturyzacji i osiągnąć trwałe, stabilne jej efekty, należy wybrać inną niż PZU ścieżkę przeprowadzenia restrukturyzacji.

Przypisy:

1 Raporty Centralnego Ośrodka Informacji Gospodarczej www.coig.com.pl [dostęp z 10.05.2023 r.]

2 Wierzytelności sporne na gruncie prawa restrukturyzacyjnego to wierzytelności spełniające dodatkowe kryteria opisane w art. 65 ust. 2 PrRestr

3 Chodzi tutaj o stosunek wierzytelności spornych uprawniających do głosowania nad układem do sumy wszystkich wierzytelności uprawniających do głosowania nad układem.

4 Por. R. Adamus Prawo restrukturyzacyjne. Komentarz. Wyd. 2, Warszawa 2019

5 Od 1 grudnia 2021 r. istnieje możliwość prowadzenia PZU w dwóch wariantach, to jest w wersji klasycznej obowiązującej do dnia 30 listopada 2021 r. oraz w nowej wersji przewidującej możliwość obwieszczenia o ustaleniu dnia układowego, co pociąga za sobą szeroką ochronę dla dłużnika w trakcie trwającego postępowania restrukturyzacyjnego.

6 Raporty Centralnego Ośrodka Informacji Gospodarczej www.coig.com.pl [dostęp z 10.05.2023 r.]

System naczyń połączonych

Statystycznie większa grupa przedsiębiorców powinna stanąć w obliczu pogorszenia się wskaźników ekonomicznych i poziomu rentowności działalności własnej lub swojego bezpośredniego kontrahenta. Trzeba pamiętać, iż w aktualnie przedsiębiorcy funkcjonują w systemie „naczyń połączonych”. Zachwianie lub utrata płynności finansowej u poszczególnych przedsiębiorców, a w skrajnych przypadkach ich upadłość, może wywołać analogiczny skutek u ich bezpośrednich kooperantów. W szczególności gdy ci kooperanci także działali od pewnego czasu na granicy rentowności bądź przyjęli zbyt optymistyczne założenia co do swojej odporności na kryzys. Wtedy możemy mieć do czynienia z „efektem domina”, gdy upadłość jednego podmiotu pociąga za sobą upadłość kolejnych.

W statystykach można zaobserwować już trend dotyczący wzrostu liczby inicjowanych postępowań związanych z niewypłacalnością przedsiębiorców i konsumentów (>patrz ramka).

Wiedza prawna pomaga

Przygotowanie się na kryzys jest działaniem wieloaspektowym. Podniesiecie własnej świadomości prawnej jest tylko jednym z szeregu działań jakie można sugerować zapobiegliwemu przedsiębiorcy. Niemniej jednak podstawowa wiedza zarówno o instrumentach prawnych, jak i sposobie ich wykorzystania może pozwolić przedsiębiorcy z jednej strony na uniknięcie sytuacji skrajnej, jaką jest ogłoszenie upadłości. Z drugiej strony, gdy okaże się, że sprawy zaszły jednak za daleko, scenariusz upadłości jest nieunikniony, ta podstawa świadomość prawna może pozwolić na uporządkowane i optymalne pod względem bezpieczeństwa prawnego (najlepiej przy wsparciu np. doradcy restrukturyzacyjnego) zakończenie nierentownej działalności. Ponadto świadomość prawna pozwala zapobiegliwemu przedsiębiorcy zachować spokój i opracować plan działania, w sytuacji gdy np. w nazwie jego głównego kontrahenta pojawia się formalny dodatek „…w restrukturyzacji” a jednocześnie w  imieniu tego kontrahenta kontaktuje się z danym przedsiębiorcą osoba, która przedstawia się jako nadzorca sądowy, powołany przez sąd w postępowaniu restrukturyzacyjnym. Czyli w sytuacji gdy dowiaduje się on, iż wobec jego kontrahenta otwarto postępowanie restrukturyzacyjne.

Kiedy restrukturyzacja a kiedy upadłość?

Pierwszą zasadniczą kwestią, z którą musi się oswoić zapobiegliwy przedsiębiorca, jest rozróżnienie pomiędzy restrukturyzacją a upadłością. Od 2015 roku w obrocie prawnym funkcjonuje równolegle postępowanie upadłościowe i postępowanie restrukturyzacyjne. Relacja obu instrumentów prawnych wyraża się w stwierdzeniu, iż celem postępowania restrukturyzacyjnego jest uniknięcie ogłoszenia upadłości dłużnika i wyeliminowania go z obrotu gospodarczego.

Czyli restrukturyzacja w modelowym ujęciu powinna wyprzedzać upadłość przedsiębiorcy, jej instrumenty powinny być wdrożone w odpowiednim czasie i przez to zapobiegać upadłości. W przypadku niepowodzenia restrukturyzacji, o ile sytuacja przedsiębiorcy nie poprawi na skutek innych okoliczności, naturalną i pożądaną konsekwencją jest płynne przejście od restrukturyzacji do upadłości. Ustawodawca przewidział w tym zakresie pewne ułatwienia proceduralne i zachęty prawne dla dłużnika.

Do kogo adresowana jest upadłość i restrukturyzacja?

„Słowo klucz” w tym przypadku to tzw. niewypłacalność. Oba postępowania dotyczą dłużników dotkniętych tzw. niewypłacalnością. A restrukturyzacja skierowana jest także do podmiotów zagrożonych niewypłacalnością czyli takich, którzy nie stali się jeszcze niewypłacalni, ale których sytuacja ekonomiczna wskazuje, że w niedługim czasie mogą się takimi stać. Wystarczy tutaj samo stwierdzenie, iż taki scenariusz jest prawdopodobny.

Kiedy dłużnik staje się niewypłacalny?

Samo pojęcie niewypłacalności (w ujęciu prawnym) zostało uregulowane w ustawie Prawo upadłościowe. Poniżej omawiamy przesłanki niewypłacalności.

Utrata płynności

Pierwszą przesłanką uznania za niewypłacalnego jest utrata płynności finansowej, zdolności płatniczej przez dłużnika (tzw. przesłanka płynnościowa).

Dłużnik niewypłacalny to taki, który utracił zdolność do wykonywania swoich wymagalnych zobowiązań pieniężnych (art. 11 ust. 1 ustawy Prawo upadłościowe, dalej PrUp). Dla ułatwienia w określeniu czy taki stan nastąpił, ustawodawca wprowadził domniemanie, zgodnie z którym przyjmuje się, że dłużnik utracił zdolność do wykonywania swoich wymagalnych zobowiązań pieniężnych, jeżeli opóźnienie w wykonaniu zobowiązań pieniężnych przekracza trzy miesiące.

Co do zasady, nawet niewykonywanie zobowiązań o niewielkiej wartości oznacza niewypłacalność dłużnika w rozumieniu art. 11 PrUp. Choć część autorów prezentuje tu bardziej racjonalne stanowisko, zgodnie z którym, jeżeli dłużnik realizuje większość swoich zobowiązań, w tym kluczowe, to przejściowy brak realizacji tylko niektórych zobowiązań, niemających kluczowego charakteru, nie stawia go w gronie dłużników niewypłacalnych2.Nie jest to jednak pogląd jednolicie dominujący.

Dla określenia stanu niewypłacalności bez znaczenia też jest przyczyna niewykonywania zobowiązań. Niewypłacalność istnieje nie tylko wtedy, gdy dłużnik nie ma środków, lecz także wtedy, gdy dłużnik nie wykonuje zobowiązań z innych przyczyn3. Mogą to być zarówno czynniki zewnętrzne np.: sytuacja makroekonomiczna, nagłe załamanie na rynku, jak i wewnętrzne (dotyczące samego przedsiębiorcy) np.: polityka finansowa doprowadzająca do wysokiego poziomu zadłużenia, podejmowanie zbyt dużych projektów inwestycyjnych, niewystarczająca kontrola finansowa zawieranych kontraktów handlowych, niekorzystne zmiany w umowach kontraktowych4.

Można jednak wskazać na szczególne okoliczności faktyczne, w których przyczyna zaniechania płatności wymagalnych zobowiązań będzie miała znaczenie. Za niewypłacalnego nie uznamy dłużnika, który utracił zdolność płatniczą ze względów faktycznych i pozafinansowych (np. z powodu urazu powypadkowego osoba fizyczna zapomniała kodów dostępu do rachunku bankowego)5.

Trwała przewaga zobowiązań nad majątkiem

Druga przesłanka uznania dłużnika za niewypłacalnego (tzw. przesłanka bilansowa) została wprowadzona wobec osób prawnych oraz jednostek organizacyjnych nieposiadających osobowości prawnej, które posiadają zdolność prawną. W przypadku tych podmiotów niewypłacalność pojawia się także wtedy, gdy zobowiązania pieniężne przekraczają wartość majątku, a stan ten utrzymuje się przez okres przekraczający 24 miesiące (art. 11 ust. 2 PrUp). W tym przypadku ustawodawca także wprowadził domniemanie aby ułatwić wierzycielom i dłużnikom ocenę czy te przesłanka została zrealizowana. Zgodnie z treścią art. 11 ust. 5 PrUp domniemywa się, że zobowiązania pieniężne dłużnika przekraczają wartość jego majątku, jeżeli zgodnie z bilansem jego zobowiązania (z wyłączeniem rezerw na zobowiązania oraz zobowiązań wobec jednostek powiązanych) przekraczają wartość jego aktywów, a stan ten utrzymuje się przez okres przekraczający 24 miesiące.

Kiedy jest odpowiedni czas…

Jak wspomniano powyżej postępowanie restrukturyzacyjne jest kierowane do dłużników niewypłacalnych oraz zagrożonych niewypłacalnością. Powstanie stanu niewypłacalności uzasadnia więc otwarcie postępowania restrukturyzacyjnego, niemniej jednak może okazać się, że w tym momencie na restrukturyzację będzie już za późno i nie będzie ona możliwa (o  czym jeszcze poniżej). Wtedy pozostanie jedynie ogłoszenie upadłości.

Większą szansę na otwarcie postępowania i przeprowadzenie skutecznej restrukturyzacji ma przedsiębiorca, który korzysta z tej instytucji w momencie zagrożenia niewypłacalnością. Ustawodawca nie wprowadził tu – tak jak w przypadku wyżej wymienionych przesłanek stanu niewypłacalności – żadnych domniemań prawnych. Jest to racjonalne rozwiązanie, gdyż stan zagrożenia niewypłacalnością może mieć charakter bardzo indywidualny i subiektywny w odniesieniu do konkretnego przedsiębiorcy. Daje to dłużnikom z jednej strony swobodę w zakresie oceny sytuacji własnej i wykazania stanu zagrożenia niewypłacalnością, na potrzeby wniosku o otwarcie postępowania restrukturyzacyjnego. Z drugiej strony, może być dla przedsiębiorców wyzwaniem na etapie diagnozowania czy już zaistniały w ich przypadku podstawy do skorzystania z restrukturyzacji.

Na tym polu pomocne może być odwołanie wskazywanych historycznie w literaturze symptomów, które towarzyszą niewypłacalności. Do takich symptomów zalicza się m.in.:

• zmniejszanie się przychodów i spadek udziału w rynku;
• zmniejszanie się zysku lub notowanie strat i wynikające z tego pogorszenie się wskaźników rentowności;
• problemy z utrzymaniem płynności finansowej i wynikające z tego wzmożone zapotrzebowanie na gotówkę wiążące się z zapotrzebowaniem na kredyt, faktoring, itp.;
• opóźnienia w spłacie zobowiązań wobec kontrahentów, pracowników;
• zaleganie z podatkami i składkami na ubezpieczenia społeczne i zdrowotne;
• wzrost kosztów finansowych;
• wyprzedaż majątku i zapasów po obniżonych cenach;
• odejście kluczowych klientów;
• wzrost liczby reklamacji dotyczących jakości;
• częsta zmiana dostawców;
• zmniejszające się wskaźniki wykorzystania majątku;
• zamrożenie inwestycji;
• obniżenie wydatków na reklamę oraz prace badawczo-rozwojowe;
• częste migracje na kluczowych stanowiskach;
• zwolnienia pracowników.

Zaistnienie kilku z wyżej wymienionych symptomów (a w skrajnych przypadkach nawet jednego z nich) powinno stanowić u zapobiegliwego przedsiębiorcy poważny impuls do rozważenia skorzystania z restrukturyzacji, zanim stanie się trwale niewypłacalny.

… a kiedy na restrukturyzację za późno?

Ustawodawca dał dużą swobodę decyzyjną zapobiegliwym dłużnikom. Z jednej strony wystarczy nawet subiektywnie postrzegane, ale oparte na racjonalnych przesłankach przekonanie dłużnika o zagrożeniu niewypłacalnością aby otworzyć postępowanie restrukturyzacyjne. Z drugiej strony dłużnik, który stał się już niewypłacalny może skorzystać z restrukturyzacji. Niemniej wprowadzone zostały ograniczenia.

Pierwszym i zasadniczym jest ochrona słusznych praw wierzycieli. Sąd powinien oddalić wniosek o otwarcie postępowania restrukturyzacyjnego jeżeli skutkiem tego postępowania byłoby pokrzywdzenie wierzycieli (art. 8 ust. 1 ustawy Prawo restrukturyzacyjne, dalej PrRestr.) Drugim jest konieczność uprawdopodobnienia przez dłużnika zdolności do bieżącego zaspokajania kosztów postępowania i zobowiązań powstałych po jego otwarciu (art. 8 ust. 2 PrRestr)7.

Powyższe ograniczenia zapobiegają m.in. składaniu wniosków spóźnionych, tj. w okresie gdy znikome są już szanse na przeprowadzenie skutecznej restrukturyzacji. Zasadniczo będzie tu chodziło o okoliczności dotyczące samego dłużnika (nikły majątek), ale konieczne do uwzględnienia są także wpływy zewnętrzne, a zwłaszcza aktualna koniunktura na rynku właściwym8. Ponadto podkreśla się, że bez zdolności dłużnika do bieżącego zaspokajania kosztów postępowania i zobowiązań powstałych po jego otwarciu, postępowanie restrukturyzacyjne, byłoby jałowe. Dłużnik, który nie będzie w stanie pokrywać nawet bieżących kosztów działalności nie ma perspektyw na restrukturyzację zaległych zobowiązań9.

W doktrynie wskazuje się m.in., że pokrzywdzenie wierzycieli zachodzi wówczas, gdy nie ma szans na osiągnięcie celu postępowania10. W takim wypadku prowadzenie postępowania restrukturyzacyjnego i odsuwanie w czasie przeprowadzenia upadłości dłużnika, która może doprowadzić do częściowego zaspokojenia wierzycieli, stanowiłoby pokrzywdzenie tych ostatnich.

Cel postępowania restrukturyzacyjnego

Jak wskazano już powyżej celem postępowania restrukturyzacyjnego jest uniknięcie ogłoszenia upadłości dłużnika. Środkiem do realizacji tego celu jest umożliwienie dłużnikowi restrukturyzacji swoich zobowiązań w drodze zawarcia tzw. układu z wierzycielami. Zawarcie układu jest punktem kulminacyjnym postępowania restrukturyzacyjnego i elementem wspólnym dla wszystkich przewidzianych w ustawie Prawo restrukturyzacyjne rodzajów postępowań restrukturyzacyjnych.

Na czym polega „układ z wierzycielami”?

Układ jest rodzajem umowy zawieranej w sposób formalny przez dłużnika z jego wierzycielami, na podstawie której dochodzi do restrukturyzacji zobowiązań dłużnika w sposób zaproponowany – co do zasady – przez dłużnika (w tzw. propozycjach układowych). Prawo restrukturyzacyjne przewiduje jedynie przykładowe sposoby restrukturyzacji, które może zaproponować dłużnik wierzycielom w szczególności:

• odroczenie terminu wykonania zobowiązania,
• rozłożenie spłaty na raty,
• zmniejszenie wysokości,
• konwersję wierzytelności na udziały lub akcje,
• zmianę, zamianę lub uchylenie prawa zabezpieczającego określoną wierzytelność.

Układ może przewidywać również spłatę zobowiązań z zysku przedsiębiorstwa dłużnika. Co ważne, dopuszczalne są wszelkie, zgodne z prawem, propozycje restrukturyzacji zobowiązań. Propozycje układowe mogą wskazywać jeden lub więcej sposobów restrukturyzacji zobowiązań dłużnika.

***

Zanim dojdzie do zawarcia układu pomiędzy dłużnikiem i wierzycielami, w oparciu o przepisy ustawy Prawo restrukturyzacyjne, modyfikacji ulega sytuacja prawna dłużnika. Przyznane zostają mu pewne przywileje i ochrona mająca umożliwić dotarcie do etapu zawarcia układu. Jednocześnie symetrycznie zmienia się sytuacja prawna i uprawnienia wierzycieli restrukturyzowanego. Zakres tych modyfikacji zależy od rodzaju postępowania restrukturyzacyjnego wybranego przez dłużnika. O tych okolicznościach i przesłankach, jakimi powinien kierować się przedsiębiorca dokonując wyboru formy restrukturyzacji – w kolejnym artykule z tego cyklu.

Przypisy:

1 https://www.coig.com.pl/lista-upadlosci-firm.php

2 R. Adamus, Prawo upadłościowe. Komentarz. Wyd. 3, Warszawa 2021

3 Wyrok Sądu Apelacyjnego w Lublinie – III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z 11 lutego 2020 r. III AUa 436/19

4 S. Gurgul, Ekonomiczne i prawne czynniki oraz procedury upadłości przedsiębiorstw w Polsce

5 P. Zimmerman, Prawo upadłościowe. Prawo restrukturyzacyjne. Komentarz. Wyd. 7, Warszawa 2022

6 S. Gurgul, op. cit.

7 Dotyczy dwóch rodzajów postępowania restrukturyzacyjnego tj. postępowania układowego i sanacyjnego, charakteryzujących się najdłuższym czasem ich prowadzenia.

8 A.J. Witosz, Komentarz do art.8 ustawy Prawo restrukturyzacyjne, system Lex

9 R. Adamus Prawo restrukturyzacyjne. Komentarz. Wyd. 2, Warszawa 2019

10 A. Hrycaj, Pokrzywdzenie wierzycieli jako przesłanka odmowy otwarcia postępowania restrukturyzacyjnego, Doradca Restukturyzacyjny 2016/1/82-93

Upadłości i restrukturyzacje

Według danych Centralnego Ośrodka Informacji Gospodarczej1 na podstawie ogłoszeń w Monitorze Sądowym i Gospodarczym i Krajowym Rejestrze Zadłużonych w całym 2022 roku:

• ogłoszono 15622 upadłości konsumenckich,
• ogłoszono 360 upadłości firm,
• otwarto 2379 postępowań restrukturyzacyjnych.

Tym samym średnio 1530 podmiotów miesięcznie inicjowało jedno z trzech wyżej wymienionych postępowań. W pierwszych dwóch miesiącach 2023 roku ta średnia miesięczna wzrosła o 34 proc. w stosunku do roku ubiegłego. Do 28 lutego 2023 roku w/w postępowania zostały zainicjowane wobec 4104 podmiotów.

Zgodnie z art. 302 § 1 Kodeksu karnego (k.k.), kto, w razie grożącej mu niewypłacalności lub upadłości, nie mogąc zaspokoić wszystkich wierzycieli, spłaca lub zabezpiecza tylko niektórych, czym działa na szkodę pozostałych, podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2. Wskazany przepis opisuje przestępstwo faworyzowania wierzycieli.

Do oceny znamion tego przestępstwa konieczna jest profesjonalna analiza sytuacji finansowej naszej firmy i ustalenie, czy znajduje się ona w stanie „grożącej niewypłacalności lub upadłości”. Zgodnie z art. 11 ust. 1 Prawa upadłościowego (PrUp) dłużnik jest niewypłacalny, jeżeli utracił zdolność do wykonywania swoich wymagalnych zobowiązań pieniężnych, przy czym domniemywa się, że dłużnik utracił zdolność do wykonywania swoich wymagalnych zobowiązań pieniężnych, jeżeli opóźnienie w wykonaniu zobowiązań pieniężnych przekracza trzy miesiące (art. 11 ust.1a PrUp). W przypadku osób prawnych oraz jednostek organizacyjnych nieposiadających osobowości prawnej, które posiadają zdolność prawną niewypłacalność pojawia się także wtedy, gdy zobowiązania pieniężne przekraczają wartość majątku, a stan ten utrzymuje się przez okres przekraczający 24 miesiące (art. 11 ust. 2 PrUp).

Znamiona przestępstwa

Dla zaistnienia stanu faktycznego, w którym dochodzi do realizacji znamion przestępstwa z art. 302 § 1 k.k. wystarczające jest już samo zagrożenie niewypłacalnością lub upadłością.

Zagrożenie niewypłacalnością nie zostało zdefiniowane w Kodeksie karnym ani w żadnej innej ustawie, dlatego istotna jest ocena doktryny, a ona wskazuje, że jest to stan zagrażający niewypłacalnością i poprzedzający rzeczywistą niewypłacalność, na tyle jej bliski i realny, że niewypłacalność jest nieuchronna lub co najmniej bardzo prawdopodobna1. Zagrożenie upadłością następuje natomiast od czasu, gdy dłużnik zaprzestał płacenia długów, a nawet gdy istnieje bezpośrednie niebezpieczeństwo zaprzestania płacenia długów 2. Oczywiście podmiotem czynu z art. 302 § 1 k.k. może być nie tylko ten dłużnik, któremu grozi niewypłacalność, ale i ten, który stał się już niewypłacalny. Stan, w którym możliwe jest popełnienie omawianego przestępstwa ustaje dopiero z chwilą ogłoszenia upadłości (wyrok SN z 27 maja 2021 r., sygn. akt I KK 133/20).

Jeśli sytuacja finansowa dłużnika wskazuje na zaistnienie powyższych przesłanek należy ze szczególną ostrożnością podchodzić do planowanych dalszych czynności biznesowych i podejmowania decyzji. Co zatem w sytuacji, gdy jest kilku wierzycieli, wobec których mamy wymagalne zobowiązania i jednych chcemy zaspokoić, a innych nie, albo tylko w części? Jak takie podejście będzie wpływać na ocenę naszego działania? Okazuje się, że będzie to istotnie.

Co prawda, w doktrynie istnieje spór co do niezbędnej dla zaistnienia czynu zabronionego z art. 302 § 1 k.k. liczby wierzycieli, wobec których dłużnik ma zobowiązania, bo przepisy się do tego wprost nie odnoszą, ale warto brać pod uwagę najbardziej szerokie podejście, mówiące o tym, że działanie na szkodę chociażby jednego wierzyciela może narazić na odpowiedzialność karną za to przestępstwo.

Działania dłużnika, wypełniające znamiona przestępstwa, polegać mają na spłaceniu lub zabezpieczeniu tylko niektórych wierzycieli z pokrzywdzeniem pozostałych.

Jako spłacanie należy rozumieć nie tylko spełnienie świadczenia, poprzez spłatę długu, ale także każdy akt zaspokojenia wierzyciela, który prowadzi do zmniejszenia majątku dłużnika. Bez znaczenia pozostaje, czy dłużnik spłaca wierzyciela w całości, czy tylko w części (wyrok SA w Katowicach z 14 grudnia 2016 r., II AKa 297/16, Legalis).

Szkoda i działanie umyślne

Zabezpieczenie wierzycieli, chociaż nie wiąże się ze spłatą należności, w zasadniczy sposób może ograniczać spłaty dokonane na rzecz innych wierzycieli. Chodzi tutaj o ustanowienie którejś z przewidzianych prawem form zabezpieczenia wierzytelności, np. zastawu, hipoteki, przewłaszczenia na zabezpieczenie itp., przy czym brać pod uwagę należy wyłącznie czynności prawne realne i ważne. Należy mieć na uwadze to, że czynność zrealizowana z wybranym wierzycielem może być zakwestionowana na podstawie przepisów Prawa upadłościowego oraz skargi pauliańskiej na drodze cywilnej.

Kryminalizacja zachowania dłużnika następuje wyłącznie wtedy, gdy po stronie pominiętych przy spłatach wierzycieli następuje szkoda, przy czym nie muszą być to wszyscy pozostali wierzyciele. Kiedy taka szkoda powstanie? Wówczas, gdy uregulowanie zadłużenia wobec jednego z wierzycieli doprowadzi do sytuacji, w której inni wierzyciele nie będą mogli zostać zaspokojeni.

Nie zawsze jednak spłacanie zobowiązań na rzecz jednego z wierzycieli będzie traktowane jako działanie na szkodę pozostałych. Znamię „czym działa na szkodę pozostałych” wskazuje, że przestępstwo popełnia dłużnik tylko wówczas, gdy spłacanie lub zabezpieczanie wybranych wierzycieli przekracza granice zwykłych czynności niezbędnych do zachowania majątku dłużnika w stanie niepogorszonym oraz jego bieżącego utrzymania. Znamię to nie jest wypełnione, gdy dłużnik spłaca lub zabezpiecza wierzycieli, którzy mają pierwszeństwo przed innymi (wyrok SA w Lublinie z 19.3.1997 r., I ACa 27/97).

Faworyzowanie wierzycieli może być popełnione tylko umyślnie, zarówno w formie zamiaru bezpośredniego, jak i ewentualnego, kiedy sprawca wie, że uregulowanie zobowiązań wobec jednego z wierzycieli może doprowadzić do szkody innych wierzycieli i godzi się na powstanie takiego skutku. Jednocześnie dłużnik musi mieć świadomość, że znajduje się w stanie zagrożenia niewypłacalnością lub upadłością i nie ma możliwości zaspokojenia wszystkich wierzycieli.

Darowizna na rzecz najbliższych

Innym sposobem na uratowanie firmy, którego próbują przedsiębiorcy, jest wyzbycie się jej majątku, w sytuacji gdy nie mają wystarczających środków, by zaspokoić wierzycieli. Takie „zabezpieczenie” ma pozwolić na założenie kolejnej działalności, sfinansowanej z przeniesionego majątku, a w konsekwencji dalsze prowadzenie firmy bez utraty kontrahentów. Czy to będzie właściwa decyzja?

Warto tu przybliżyć ciekawy stan faktyczny pewnej sprawy karnej:

Problemy ze spłatą wierzycieli, w tym głównie instytucji finansowych, które udzieliły przedsiębiorcy bardzo dużego finansowania i widmo nakazów zapłaty, a potem egzekucji komorniczych, skłoniły go do przeniesienia własności swoich licznych nieruchomości na rzecz córki, która następnie przekazywała je swojemu synowi. Obdarowany w efekcie tych działań w zaledwie pół roku po uzyskaniu pełnoletności dysponował już ok. 20 nieruchomościami o łącznej wartości blisko 10 mln zł. W ten sposób przedsiębiorca działając wspólnie i w porozumieniu ze swoją córką wyprowadził majątek ze swojej firmy licząc na to, że ten krok uchroni go przed zajęciem majątku przez wierzycieli. Znamienne w sprawie było to, że obdarowany znaczną część tych nieruchomości nabywał w drodze darowizny jeszcze w tym samym dniu, w którym nabywała je jego matka i u tego samego notariusza. Bardzo zależało im na czasie. Co ciekawe, tak hojnie obdarowany wnuczek przedsiębiorcy przyjmując te darowizny jednocześnie oddawał nieruchomości w użytkowanie pierwotnemu darczyńcy, czyli naszemu przedsiębiorcy, w drodze użyczenia, udzielając mu potrzebnych pełnomocnictw, w tym również do zbywania tych nieruchomości. W ten oto sposób nasz przedsiębiorca pozostawił sobie faktyczne prawo dysponowania nieruchomościami, czyli w rzeczywistości, pomimo przeniesienia własności, utrzymał się w sytuacji takiej, jakby nadal był ich właścicielem.

Proceder jednak nie spodobał się wierzycielom przedsiębiorcy. Zawiadomili organy ścigania, które wszczęły śledztwo, zabezpieczyły nieruchomości poprzez ustanowienie na nich hipotek przymusowych i postawiły zarzuty nie tylko naszemu przedsiębiorcy i jego córce, ale również młodemu obdarowanemu. Wszyscy zostali skazani, a nieruchomości trafiły pod młotek.

Oskarżeni w toku procesu bronili się tym, że inny majątek przedsiębiorcy, w tym przypadku zabezpieczenia wierzycieli przedsiębiorcy w postaci zastawów rejestrowych ustanowionych na jego rzeczach ruchomych, przewyższa dochodzone jego wierzycieli należności. Ten argument był jednak chybiony, bo i zastawy zostały przez przedsiębiorcę upłynnione w ten sposób, że ostateczne zaspokojenie również z nich okazało się niemożliwe.

Na podstawie jakiego przepisu przedsiębiorca, jego córka i wnuk zostali pociągnięci do odpowiedzialności? Zgodnie z art. 300 § 1 k.k. kto, w razie grożącej mu niewypłacalności lub upadłości, udaremnia lub uszczupla zaspokojenie swojego wierzyciela przez to, że usuwa, ukrywa, zbywa, darowuje, niszczy, rzeczywiście lub pozornie obciąża albo uszkadza składniki swojego majątku, podlega karze pozbawienia wolności do lat 3.

Udaremnienie lub uszczuplenie

Dla zaistnienia stanu faktycznego, w którym dochodzi do realizacji znamion przestępstwa z art. 300 § 1 k.k. obok zaistnienia samego zagrożenia niewypłacalnością lub upadłością, istotne jest ustalenie, że wyzbycie się majątku doprowadzi do tego, że zaspokojenie się wierzyciela nie będzie już możliwe. A contrario byłoby możliwe, gdyby do tego wyzbycia nie doszło. Przestępstwo z art. 300 § 1 k.k. jest przestępstwem skutkowym. Musi zatem nastąpić skutek w postaci udaremnienia lub uszczuplenia zaspokojenia co najmniej jednego wierzyciela. By do niego doszło, wierzyciel musi doznać uszczerbku w swoim prawnie chronionym interesie ze względu na to, iż świadczenie w ogóle nie zostaje spełnione (udaremnienie zaspokojenia), albo zostaje spełnione tylko w części (uszczuplenie zaspokojenia). „Udaremnienie zaspokojenia wierzyciela” to zatem wyłącznie całkowite uniemożliwienie zaspokojenia jego roszczenia – wierzyciel nie znajdzie zaspokojenia nawet w części, zaś „uszczuplenie zaspokojenia wierzyciela” to zmniejszenie zaspokojenia wierzyciela, a więc uniemożliwienie zaspokojenia jego roszczenia w jakiejkolwiek części3.

W naszej sprawie kluczowe stało się ustalenie rzeczywistej wartości pozostałego majątku przedsiębiorcy i zestawienie go z wyceną majątku wytransferowanego przez niego w kontekście wysokości istniejącego w tym czasie długu u jego wierzycieli. W efekcie opinii rzeczoznawców i innych dowodów sąd ustalił, że zaistniała sytuacja, w której wierzyciel nie może skutecznie wyegzekwować swojej własności właśnie wskutek wyzbycia się przez dłużnika, działającego wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, składników swojego majątku, a darowanie nieruchomości przez przedsiębiorcę miało na celu uszczuplenie zaspokojenia jego wierzycieli. Nastąpił skutek uszczuplenia, bowiem wierzyciel nie mógł zostać skutecznie zaspokojony.

Usuwanie, ukrywanie, obciążanie

Czy tylko darowizna, na którą zdecydował się nasz przedsiębiorca, może doprowadzić do odpowiedzialności karnej na podstawie art. 300 § 1 k.k.? Otóż nie. Czynności sprawcze mogą polegać zarówno na usuwaniu składników majątku, które należy rozumieć jako zabranie składnika majątku z miejsca, w którym się on znajduje, jak i na jego ukrywaniu, które nie oznacza definitywnego wyzbycia, ale utajnienie przed wierzycielem miejsca przechowywania majątku z możliwością dysponowania nim z „ukrycia”, zbyciu, oznaczającym wszelkie czynności, odpłatne, o charakterze rozporządzającym, a więc prowadzące do trwałego wyłączenia danego składnika z majątku4, niszczeniu – uszkadzaniu przedmiotów materialnych w rozumieniu art. 288 § 1 k.k., a także rzeczywistym lub pozornym obciążaniu.

Obciążanie majątku obejmuje zaciąganie nowych zobowiązań lub zabezpieczanie swoim majątkiem już istniejących. Pozorne obciążanie następuje, gdy oświadczenie woli dłużnika złożone jest dla pozoru, za zgodą drugiej strony (art. 83 § 1 Kodeksu cywilnego), gdy obydwie strony nie mają woli wywołania skutków prawnych uzewnętrznionej czynności (wyrok SA we Wrocławiu z 24 sierpnia 2012 r., II AKa 189/12, Legalis). Mimo cywilnoprawnej nieważności czynność taka może utrudnić zaspokojenie wierzyciela już przez sam fakt, że to na nim spoczywa dowodowy ciężar wykazania tej okoliczności w postępowaniu cywilnym (wyrok SA we Wrocławiu z 24 sierpnia 2012 r., II AKa 189/12, Legalis).

Składniki majątku, czyli co?

Czynności dłużnika, które mogą narazić go na odpowiedzialność karną na podstawie art. 300 § 1 k.k. polegają w dużej mierze na dyspozycjach bezzwrotnie umniejszających majątek dłużnika, pozbawionych ekwiwalentu. Niemniej jednak również zbycie składników majątku może doprowadzić do odpowiedzialności karnej. Dzieje się tak, jeśli w efekcie zbycia sytuacja finansowa majątku pogarsza się5.

Jeśli firma znajduje się w kryzysie finansowym należy być bardzo ostrożnym przy podejmowaniu decyzji o „zabezpieczaniu” jej majątku. Szczególnie jeśli chcemy przenosić jego części na inne osoby, w tym osoby najbliższe, o czym przekonuje przykład naszego przedsiębiorcy.

Czym są składniki majątku dłużnika-sprawcy, którymi nie należy dysponować w przypadku spełnienia się przesłanki grożącej niewypłacalności lub upadłości? Są to wszelkie aktywa, które mogą być wykorzystane dla wykonania zobowiązania, przy czym dłużnik rzeczowy popełnia przestępstwo z art. 300 k.k., gdy realizuje czynności sprawcze w stosunku do tego przedmiotu, z którego ponosi odpowiedzialność wobec wierzyciela6. W praktyce oznacza to, że jeśli któryś z wierzycieli zabezpieczony jest na konkretnym przedmiocie, w sposób dający mu pierwszeństwo zaspokojenia przed innymi wierzycielami, sprzedaż tej rzeczy, oczywiście przy spełnieniu innych znamion z art. 300 § 1 k.k., również prowadzić może do odpowiedzialności karnej dłużnika.

Podobnie jak przestępstwo faworyzowania wierzyciela, udaremnienie lub uszczuplenie zaspokojenia wierzyciela może być popełnione tylko umyślnie w obydwu postaciach zamiaru, a więc popełnia je zarówno ten dłużnik, który działa w celu pokrzywdzenia wierzyciela, jak i ten, który przewiduje taką możliwość i na nią się godzi.

Środki zapobiegawcze

Jak zatem postępować w trudnej sytuacji finansowej naszej firmy, by nie narazić się na odpowiedzialność karną z art. 300 § 1 k.k. i 302 § 1 k.k.?

Krok 1. Należy ocenić, czy nasza firma znajduje się już w stanie zagrożenia niewypłacalnością lub upadłością,

Krok 2. Zanim spłacimy bądź zabezpieczymy któregokolwiek z naszych wierzycieli, należy ustalić, czy nasze działanie nie przekracza granic zwykłych czynności niezbędnych do zachowania majątku dłużnika w stanie niepogorszonym oraz zapewnia bieżące utrzymania, a jeśli przekracza, czy może szkodzić innemu wierzycielowi,

Krok 3. Jeśli istnieje taka możliwość, że nasza firma znajduje się w stanie zagrożenia niewypłacalnością lub upadłością należy przygotować plan spłaty naszych zobowiązań, zabezpieczyć majątek firmy, czynić starania by wyegzekwować należności u dłużników, a jednocześnie ułożyć relacje z wierzycielami,

Krok 4. Należy rozważyć wszczęcie postępowania restrukturyzacyjnego lub któregoś z pokrewnych postępowań pozwalających na uregulowanie zadłużenia w ramach ustalonego planu spłaty.

Przypisy:

1 H. Pracki, Nowe rodzaje, cz. 2, s. 28–29; zob. też szersze ujęcie J. Majewski, w: Zoll (red.), Kodeks karny, t. 3, 2016, s. 740

2 R. Zawłocki, w: Wąsek, Zawłocki (red.), Kodeks karny, t. 2, 2010, s. 1457

3 wyr. SN z 3 lipca 2007 r., II KK 336/06, Prok. i Pr. – wkł. 2007, Nr 12, poz. 10; podobnie wyr. SA w Katowicach z 31 maja 2012 r., II AKa 148/12, OSAK 2012, Nr 3, poz. 15; R. Zawłocki, w: Królikowski, Zawłocki (red.), Kodeks karny. Część szczególna, t. 2, 2017, s. 915

4 R. Zawłocki, w: Wąsek, Zawłocki (red.), Kodeks karny, t. 2, 2010, s. 1443

5 T. Oczkowski, Przestępstwa; R. Zawłocki, w: Wąsek, Zawłocki (red.), Kodeks karny, t. 2, 2010, s. 1444

6 A. Grześkowiak, K. Wiak (red.), Kodeks karny. Komentarz. Wyd. 7, Warszawa 2021

Jak orzekają sądy

• Jak wynika z ogólnodostępnych danych Krajowego Rejestru Sądowego i Monitora Sądowego i Gospodarczego, w ciągu trzech ostatnich lat sądy w coraz mniejszej liczbie decydują o bankructwie finansowym firm, liczba ogłoszonych upadłości rok do roku spada. Liczba przedsiębiorstw, które ogłosiły upadłość w 2022 r. zmniejszyła się o ponad 10 proc. w stosunku do 2021 r. Liczba firm, które zdecydowały się na restrukturyzację na przestrzeni trzech ostatnich lat zwiększyła się trzykrotnie.
• Jak wskazują statystyki dostępne na stronie Ministerstwa Sprawiedliwości, na przestrzeni ostatnich 10 lat można odnotować stałą liczbę skazań za przestępstwa przeciwko obrotowi gospodarczemu. Przy czym podkreślenia wymaga, że o ile w 2011 r. za przestępstwa te z skazanych zostało 2 703 osób, to w 2012 r. było to już 12 777 skazanych. W kolejnych latach liczba skazań nie uległa już tak drastycznemu wzrostowi, jednak jej utrzymywanie się na stałym poziomie świadczy o zwiększającej się świadomości prawnej wierzycieli co do możliwości pociągnięcia do odpowiedzialności karnej, niezależnie obok dochodzenia swoich praw na drodze cywilnej, dłużników lekceważących swoje zobowiązania.
• Dalsza analiza statystyk dotyczących przestępstw wskazuje, że czyny zabronione wskazane w art. 302 § 1 k.k. oraz art. 300 § 1 k.k. stanowią nieco ponad 0,5 proc. wszystkich orzeczeń skazujących. Choć procent ten wydaje się mały, należy wziąć pod uwagę to, że w ramach przestępstw przeciwko obrotowi gospodarczemu znajdziemy chociażby przestępstwo oszustwa kredytowego, którego udowodnienie zdarza się znacznie częściej z uwagi na znamiona dokonania.
• Dane te mogą wskazywać też na fakt, że udowodnienie znamion czynów z omawianych artykułów nie jest jednak proste.